uit elkaar gaan

In goede en slechte tijden tot kanker ons scheidt

De relatie verbroken. Soms kan het voorkomen dat je als partner of soms ook gezamenlijk besluit om uit elkaar te gaan, terwijl er ook sprake is van kanker.

Kanker en de druk op de relatie.

Door kanker verander je en je lief ook. De angst, de stress en spanning maken je vermoeid en ook emotioneel labieler. Je verdraagt dan gemakkelijk minder van elkaar, hebt niet altijd even goed de controle ook over je emoties. Er kan veel druk op de relatie komen, de rollen veranderen ook. Dit kan een relatie heel kwetsbaar maken en er kunnen dan gemakkelijk problemen ontstaan. Als dit alsmaar opstapelt en er geen oplossing is of komt, kan er het moment komen dat je uit elkaar gaat.

Quote: Dat je tijdens kanker nader tot elkaar komt, is volgens psychiater Leo van Weezel van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, een geromantiseerd idee. Een groot percentage slaagt daar niet in. Volgens onderzoek krijgt een derde van de kankerpatiënten relatieproblemen en in één op de vier gevallen mondt dit uit in een scheiding. Het is dan vaak niet de kanker op zichzelf wat de reden is, maar de stress die ermee gepaard gaat en de zwakke gebieden die al binnen een relatie bestaan, die daardoor verder naar voren komen.

Schuldgevoelens.

Het lijkt me hier overbodig om op allerlei problemen in te gaan die kunnen zijn ontstaan in de relatie en welke zwakke gebieden daardoor dan naar naar voren kwamen. Emotionele uitbarstingen, door alle stress en spanning, angst en onzekerheid en vooral ook de machteloosheid, zullen meestal zijn voorgevallen en tijdens de relatieproblemen vaak nog des te meer. In al deze frustraties en uitbarstingen zal ook schuld een thema zijn geweest. Misschien voelde je je niet begrepen en ondergewaardeerd of verwaarloosd, misschien voelde je partner zich zo. Misschien was het ook allemaal gewoon teveel gevraagd en was je partner alsmaar veeleisend. En ziet je partner het vervolgens weer heel anders. Misschien groeiden jullie ook uit elkaar, misschien viel je zelfs in al je kwetsbaarheid voor iemand anders. Misschien was het ook een besluit van je partner en helemaal niet van jou. Het verbreken van een relatie, mogelijk ook een scheiding is zo al heftig, als daar ook nog kanker bij is, maakt dit het meestal nog heftiger. Schuldgevoelens zijn vaak groot en misschien is de ondertussen schadelijk geworden relatie achteraf gezien ook wel langer door gegaan dan goed was. Vooral bij jou als naaste zullen er vaak schuldgevoelens zijn. Je zult het allemaal niet zo gewild hebben. Je wilde er voor gaan, je hebt het geprobeerd, het is niet gelukt. De kans is groot dat er vanuit je omgeving ook afkeuring jou kant op komt. Mensen kunnen vaak niet begrijpen hoe het ging en ook niet hoe zwaar en moeilijk het kan zijn in een relatie als er ook kanker bij komt. En er zullen heus uitbarstingen of dingen zijn gebeurt waar je achteraf misschien spijt van kreeg en hetzelfde geldt waarschijnlijk voor je partner.

Oud en blijvend zeer, vechtscheiding.

Soms kan het loslaten van elkaar problemen geven. Misschien zijn er dingen die jullie aan elkaar blijft binden, zoals kinderen, of ook financiële verplichtingen als alimentatie en gaan de afspraken daarover moeilijk. Boosheid en verwijten, kunnen nog lange tijd aanwezig blijven en het uit elkaar gaan of ook het uit elkaar zijn extra moeizaam maken. Als emoties hoog blijven zitten en gemakkelijk tot uitbarstingen leiden is afstand vaak het enigste wat werkt. Vaak zijn er al vele discussies geweest en is alles al een keer gezegd of gevraagd. Alsmaar opnieuw vragen of verwijten brengt vaak helemaal niets. De emoties blijven en hebben tijd nodig en afstand om af te vlakken. Vaak is het zo dat één van jullie het eigenlijk niet eens is, met het uit elkaar gaan. De behoefte al wat gebeurt is terug te kunnen draaien kan er onder liggen, dat kan echter niet. Wat gebeurt is gebeurt. Een acceptatieprobleem kan ook een oorzaak zijn. Niet kunnen accepteren dat gevoelens voor elkaar zijn verandert, dat één van jullie heeft besloten niet meer verder te willen met elkaar. Hoe moeilijk of hoe pijnlijk het ook is, loslaten is dan eigenlijk altijd noodzakelijk. En is ook zeker moeilijk. Boos, verdrietig en teleurgesteld zijn mag natuurlijk, is ook heel begrijpelijk. Maar niemand is iemands bezit en een keuze als niet meer verder met elkaar willen, behoort hoe moeilijk het ook is gerespecteerd te worden.  Ik zal hier niet veel verder ingaan op een dergelijke situatie. Uit elkaar gaan kan heel gevoelig liggen, kan als traumatisch ervaren worden en geeft ook altijd gevoelens van rouw en verlies. Zoek vooral hulp als jullie er zelf niet uitkomen, zoals steun in je omgeving of ook professionele hulp als dat niet voldoende is.

Of het uit elkaar gaan al dan niet problematisch is of was, bij het verbreken van een relatie is er sprake van rouw en verlies en vaak zijn er ook schuldgevoelens . Dan is het vooral nodig om bij te komen van alles en is er tijd en ruimte nodig om het allemaal ergens een plekje te kunnen gaan geven.

Tips

  • Neem de tijd om bij te komen en wees niet te hard voor jezelf. De relatie ben je met alle goede bedoelingen en verwachtingen aangegaan, je kon niet weten of verwachten dat het zo kon uitpakken. Net als de kanker bij je partner, onverwacht en onvoorbereid op jullie pad, is ook de druk die dit op jullie relatie gaf en wat het teweeg heeft gebracht gekomen.
  • Misschien vind je dat jij of je partner dingen anders had moeten doen of juist dingen niet had moeten doen en misschien heb je gelijk en misschien ook niet. Het is gebeurt, de dingen zijn gegaan zoals ze gingen, je kunt het niet terug draaien. Probeer het vooral los te laten.
  • Geef jezelf de mogelijkheid om afstand te nemen van je ex. Heb geen onnodig contact en hou het kort en zakelijk.
  • Zorg goed voor jezelf, hou regelmaat in je leven. Probeer wat doelen te vinden om je op te richten, misschien kun je een hobby oppakken.
  • Er zullen misschien lessen zijn om van te leren en zwaktes of fouten bij jou of je partner waar ieder van jullie aan zou kunnen gaan werken. Doe dat dan in je eigen tempo op jouw eigen manier en voor jezelf. 
  • Bedenk ook dat de impact van kanker, die stress en spanning, hoe het jou en je partner verandert en ook zwak en ongecontroleerd heeft kunnen maken, mogelijk meer de schuld heeft dan 1 van jullie beiden. Het risico van problemen in de relatie is dan gewoon groot en lang niet iedereen komt daar zonder kleerscheuren van af. Jij bent niet de enige in zo’n situatie.
  • Je gaat door een periode van rouw en verlies. Je kunt je somber en lusteloos voelen, of onrustig en humeurig zijn. Probeer hier een goed midden tussen te houden, door het te laten hoe het komt, maar er ook niet in te blijven hangen. Doe wat goed voelt op zo’n moment, misschien wat van je af praten bij iemand die je vertrouwd, of sporten, wandelen, net wat goed bij je past.
  • Als je het gevoel krijgt vast te lopen, zoek dan hulp. Praat met iemand die je vertrouwd, of bijvoorbeeld met je huisarts. Kom je hier niet uit mag je me ook mailen, ik neem dan contact met je op

leestips:

One Comment Voeg uw reactie toe

  1. Katinka H Durkstra schreef:

    Hai Kitty,
    Wat een goed verhaal. Er is zo weinig over te lezen, als je relatie uit elkaar knalt, je doorgaat met behandeling en dan ook nog revalideren moet. Maar dan opeens in je uppie en met kinderen bijvoorbeeld die een compleet andere rol toebedeeld krijgen. Namelijk een deel van de partnerrol of hulp rol overnemen. Ook hun angst en woede spelen mee.

    Na oplopende spanning, zonder werkelijke of goede comminicatie besloot mijn verloofde gewoon compleet weg te blijven midden in het traject. En om nooit meer iets te laten horen. Natuurlijk schreef ik me dat zelf aan in het begin.
    De kanker en het zwakke gestel zelf is zwaar, je positie in de wereld (sociaal/financieel/toekomst etc)compleet anders, je gebroken hart erbij en genegeerd worden zijn een opeenstapeling van trauma’s die niet makkelijk te verwerken zijn. Herstel ook tegenwerken.

    Acceptatie en rouw een plek geven duurt dan lang. Onveiligheid en paniek overwinnen eerst. Je vraagt je soms af hoe het mogelijk is dat jij, als weldenkend en lief mens, slim en heus wel wat gewend, er maar niet uit kunt komen? Dit jouw allemaal gebeurde? En je er geen enkele vat op had. Dat ongeloof..

    Kanker maakt moe. En speechless ook vaak. Onzeker, ja het maakt je compleet anders. Dus adequaat reageren op moeilijke situaties of overleg kun je blijkaar niet meer oprengen. Zo ligt dan de die taak even bij je partner of betrokkenen. Hoop je. Als dat niet aan de hand is, en jij (als de sterke of het zonnetje) uitvalt, dan is de puinhoop compleet. Kortom we begrepen elkaar totaal niet meer. Vanuit de bubbel van romantiek naar de rauwe werkelijheid.

    Verloren en boos, toch op onderzoek uit in de psyche en ziel, echt vanaf de bodem weer opklimmen en haast “opnieuw leren lopen”, beter kan ik het niet omschrijven. Wat een enorm proces.
    De inzichten die je verwerft over jezelf en de ander. De mens. Oude en nieuwe trauma’s of issues. Het toch niet los kunnen laten. Schrijnend. Om uiteindelijk een hulpvraag uit te gooien (onderkennen dat je het niet alleen kunt) en revalidatie van lichaam en geest alle ruimte te geven en je tijd niet meer te verspillen aan de ander die duidelijk niet meer wil. Dat is ongeveer het moeilijkste gebleken in mijn hele leven. Moeilijker dan kanker an sich op veel momenten. Waarmee je jezelf geen goed doet. Je zet, zo overdonderd als je bent, zelfzorg op een laag pitje.

    In het AVL werd opgepikt dat het niet goed met me ging. Na een zware behadeling en die heftige relatie crash. Ik heb een sterk revalidatie team gekregen met zes diciplines. een day job haast en confronterend. Maar leerzaam en positief. Hard werken aan lichaam en geest. Erg dankbaar voor. Het vergt moed om te doen en een enorm uithoudingsvermogen. Ik had het al best ver laten komen en het werd niet zo makkelijk opgemerkt omdat we vaak sterker overkomen dan we zijn. Op het oog al wat gezonder en zo goed in positief blijven… Toegeven dat het je te veel wordt is niet eenvoudig. Echt duidelijk om hulp vragen ook niet.

    Je blog helpt. Want eea is geen gangbaar onderwerp. En er is werkelijk weinig over te lezen. Wel dat relatie druk kan ontstaan, maar niet echt wanneer het einde oefening is tijdens kanker.

    Ik heb vaak gedacht dat het door kanker kwam. Maar onderliggend is er natuurlijk meer aan de hand. Je leert elkaar beter kennen in de storm dan in de lente zeg maar. Dus een heftige ziekte of een andere heftige gebeurtis zijn geen oorzaken maar triggers en gevolgen. Dat laat onverlet dat het een warboel is in een warrige tijd waarin je toch al niet goed na kunt denken of functioneren en je er toch soep van hebt te koken.

    Ik hoop dat je je goede werk doorzet. En zodoende hulp biedt aan hen die het nodig hebben. Dat is fantastisch. Ik en wij en zij allen nu of straks weer het lef en de gezondheid hebben om genezen op ieder vlak (lichaam, hart, geest en ziel) de wijde wereld weer in durven en kunnen om het leven werkelijk weer op te pakken.

    Dank!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *