Behalve duidelijk willen zijn en het goed willen neerzetten is het schrijven op inhoud niet moeilijk. Ik weet hoe het is, heb het zelf ervaren en zo vaak andere kankerpatiënten en hun naasten gesproken. Wat wel wat moeilijk is dat ik bij het schrijven en terugdenken aan hoe het was ook weer kan navoelen hoe dat toen voor me was. Heftige emoties, moeilijke momenten, ik beleef ze dan toch een beetje weer opnieuw. Ook mijn betrokkenheid bij hoe het voor de naaste die leest zal zijn op het moment als hij of zij dit gaat lezen. Hoe het met hem of haar gaat en hoe graag ik ze zou willen helpen. Het is dus wel emotioneel een beetje belastend om deze site te schrijven.
Ik ben ACT therapeut. ACT is voor mij meer dan een therapie, het is meer een manier van in het leven staan. Het woord therapie doet denken dat het een methode of aanpak is voor een bepaalde soort problematiek. Dat is niet zo, vind ik. Het is een manier van omgaan met je kwetsbaarheden, met het accepteren ervan. Het is eigenlijk wat ze tegenwoordig bedoelen met coping, met hoe je omgaat met tegenslagen en hoe je je aan kunt passen aan situaties. En eigenlijk doe je dat volgens mij voortdurend. Kanker en het hebben van een dierbare met kanker vraagt heel veel aanpassing en is nog veel meer dan een tegenslag.
Als ik als ACT therapeut kijk naar mezelf, zoals ik trouwens als therapeut ook zou vragen aan mijn cliënt. Dan zie ik dat ik een heleboel dingen tegen mezelf zeg bij het schrijven van de site, de zogenaamde moetjes en strenge preekjes. Je hebt Kitty, dat ben ik en je hebt Katootje, dat is mijn stemmetje. Mijn gedachten over wat ik doe, over mezelf, vanuit wat ik geleerd heb wat wel en niet goed is, van wat wel en niet hoort. Mijn normen en waarden. En gedachten gaan vaak de hele dag door, komen door emoties en wakkeren daardoor ook weer andere emoties aan. Als ik in de stress zit wordt het een heel erge warboel en tettert Katootje half overstuur en streng van alles. “De naasten moeten er wat aan hebben, het moet ze steunen”, “Dat is heel belangrijk en moet je heel erg goed doen”. “Pas op dat je weer niet zoveel lange zinnen schrijft, zoals je vaak doet. Daar zitten de naasten in hun situatie echt niet op te wachten”, “enne weet jij het zelf wel goed genoeg, kun je wel weten hoe het voor alle naasten zal zijn? Heb je wel alle kennis?! Kan dat wel? Is dat niet wat arrogant van je om te denken dat je er genoeg van weet. Je hebt toch geen droosjes he!” (Twents voor kapsones) Zo gaat dat dan.
Bij iedereen gaat dat zo, dag in dag uit, soms wat meer en heftiger en dan weer wat minder. Het hoort bij ons. Het je bewust worden ervan, en het er gewoon laten zijn of als het te heftig is de dialoog met jezelf erover aangaan dat is wat ACT eigenlijk is. Door het hier op te schrijven doe ik het eigenlijk al, de dialoog. Bewust van al die dingen die ik tegen mezelf tetter, zie ik eigenlijk al dat ik wat aan het doorslaan ben. “Ja, ik weet dat ik het goed wil doen en ik vind het belangrijk. En nee, ik weet niet zeker of ik wel alle kennis heb en het niet toch zal gebeuren dat ik weer lange zinnen ga maken. En nee, ik weet niet zeker of ik de naasten, alle naasten, optimaal zal kunnen steunen. Ik wil ze graag steunen, helpen, en ik kan alleen maar mezelf zijn en mijn best doen. Ik vind het ook wel een een beetje eng. Ik zou er blij en gelukkig van worden als het me lukt en ik wil het gaan proberen. Ik wil en ga het gewoon toch doen.
Deze manier, mijn manier, de ACT manier, is wat ik hoop ook een beetje over te brengen op de naasten die op deze site lezen. Begrip voor hun eigen gevoelens en situaties, mildheid voor hun eigen reacties en het innerlijk gesprek daarover met hunzelf. Vervolgens kun je dat dan ook overbrengen misschien, zoals ik dat hier in deze blog misschien doe?
Kitty