Mezelf voorstellen, niet echt mijn ding, maar het hoort erbij.
Ik vind mezelf gewoon en ook bijzonder, zoals ieder ander mens ook is. Opgegroeid met uitspraken als “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” en “Waar een wil is een weg” en ook dat het nooit zo donker zal zijn, of het wordt weer licht. Mijn moeder kende eindeloos veel gezegdes en spreekwoorden.
Mijn officiële voornamen zijn Katharina Johanna Willemina en mijn roepnaam is dus Kitty. Ik ben 54 jaar, geboren en getogen in Twente. Samen met mijn lieve man hebben wij twee jongvolwassen kinderen en ondertussen een leeg nest.
Ik ben de oudste dochter uit een middenstandsgezin. Mijn ouders zijn inmiddels overleden. Het overgrote deel van mijn jeugd hadden mijn ouders een eigen zaak.
Tja, ik heb natuurlijk al het één en ander meegemaakt en gezien, teveel om hier op te schrijven. Net als bij zovelen heeft ook mijn leven zijn ups en downs gehad. Een ingrijpende was natuurlijk het zelf krijgen van kanker, blaaskanker.
De naslepen daarvan o.a. het verliezen van mijn baan, maar ook dan nu, dat is wel het mooie van alles, bezig met het verwezenlijken van mijn droom:
Het oprichten van stichting Oases, het maken van deze site, het schrijven voor de naasten van mensen met kanker en ze daarmee wat kunnen helpen en ondersteunen.
Het is wel bijzonder dat ik nu hier zo over mijzelf schrijf.
Sinds de kanker heb ik minder moeite om ook op de voorgrond te staan, daarvoor hoefde dat van mij niet zo nodig. Ik vond het nooit een probleem als een ander pronkte met de veren die ik misschien ook wel verdiend had. Ik vond het zelfs wel net zo prettig.
Nu maakt het me niet meer zoveel uit. Ik ben daarin veranderd, mag zijn wie ik ben en ook gewoon laten zien wat ik kan of ook wat ik niet kan. Ik weet niet goed hoe dat zat, ik voelde en vond me denk ik gewoon en niet bijzonder. Het “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” gevoel denk ik.
Mijn nieuwe slogan is nu, “iedereen is gewoon en ook bijzonder”
Sinds de kanker ben ik ook weer gaan schilderen, ik ben beeldend kunstenaar, maar had er niet mijn beroep van gemaakt. Wat ik creëerde, mijn kunst, was voor mij ook gewoon en niet zo bijzonder. Daarom hoefde ik er ook niet zo nodig mee te pronken.
Nu kan ik dat wel. Niet het pronken, maar wel het gewoon laten zien en ook kunnen genieten van complimenten en minder van slag zijn als iemand het niet mooi vind. Ik heb namelijk wel steeds een binding met mijn kunst, het voelt wel altijd als een deel van mijzelf.
Ik ben blij met deze ontwikkeling in mijzelf, het voelt bevrijdend en luchtig. Ik kan nog meer mezelf zijn, wel kwetsbaar en toch ook sterk daarin. Ik ben wel ook gewaarschuwd door anderen, die net als ik met hun ideële droom naar buiten treden . Je hebt daar ook het spreekwoord over je kop boven het maaiveld steken, weet even niet meer hoe die precies ging en ook die over dat hoge bomen veel wind vangen. Ik zie het wel, je hebt ook “Nooit geschoten is altijd mis” en dat is eigenlijk wat met de kanker in mij veranderd is. Als het straks, waardoor dan ook, zover is dat ik aan het einde van mijn pad kom, wil ik tevreden terug kunnen kijken. Op persoonlijke successen en ook mislukkingen, al hoop ik natuurlijk dat die er niet of weinig zullen zijn. Maar dus niet een terugblik hebben op alsmaar of te vaak niet geschoten hebben.
En nu schrijf ik dus zo hier over mezelf, en op deze site.
Mijn schot op het kunnen helpen en ondersteunen van de naasten van kanker. Hopelijk in de roos, of in de buurt ervan.