Daarnet schreef ik over het gevoel van tekort schieten. Het meer willen dan je kunt.

En als ik dan mijn tips opschrijf, merk ik zelf ook dat ik last krijg van het gevoel tekort te schieten. Mensen zijn zo verschillend en hun relatie en situatie rondom de kanker ook. Ik geef tips in mijn teksten, schrijf vaak dat het helpt om te praten met elkaar, of dat het belangrijk is om je bewust te zijn of te worden van de dingen, of dat je hulp zou moeten vragen en accepteren. Allemaal gemakkelijk gezegd, maar soms zo moeilijk om te doen en voor sommige situaties ook niet passend of gewoon niet mogelijk. En daar heb ik begrip voor. Je best doen, goede bedoelingen hebben, is wat iemand kan. En dat is altijd goed en dan ook altijd genoeg. Je maakt er dan altijd voor jezelf en de ander het er het beste van en dat verdiend de waardering, meer dan het resultaat.

Er zijn zoveel verschillen tussen mensen, relaties en situaties, dat het ook voor mij hier niet mogelijk om niet ergens tekort te schieten. Ook ik doe mijn best en probeer in mijn poging de naasten te steunen het zo goed mogelijk te doen. En ik denk dat ik zeker hier en daar tekort zal schieten. Alleen al het schrijven en misschien toch her en der moeilijke woorden of zinnen gebruiken. Wat dan niet handig en helpend zal zijn voor minder bedreven lezers. Je bewust zijn, begrip hebben, de dingen accepteren zoals ze zijn, hulp vragen, elkaar in je waarde laten, respect hebben……., natuurlijk lukt dat niet altijd. Het zo nu en dan, erg of minder erg tekort schieten, hoort volgens mij bij ons allemaal.