Omgaan met mensen die rouwen.

Dit keer wil ik even wat gaan schrijven over als iemand rouwt. De decembermaand is weer in aantocht en dat is vaak een wat moeilijkere maand voor mensen die rouwen. Ook de omgeving kan het wat lastig vinden om daar mee om te gaan.

Rouw tijdens de feestdagen

Tijdens de feestdagen, kerst en oud en nieuw, wordt vaak wel even terug gedacht aan diegenen die er niet meer bij zijn. Of het kort of langer geleden is maakt daarbij vaak niet uit. Een eerste misverstand wat bij de omgeving kan leven is dat er soms gedacht kan worden dat het gemis van iemand en het verdriet daarover verdwijnt. Dat is naar mijn weten nooit zo. Het gemis blijft altijd en ook het verdrietige gevoel. Naar verloop van tijd kun je er vaak wat beter mee omgaan. Dus een traan op een moment zoals tijdens de feestdagen is normaal, ongeacht of het wel of niet al langer is geleden.. 

Ik las laatst een artikel van Manu Keirze. Hij is een Belg en rouwspecialist, daarnaast heeft hij ook zelf prostaatkanker. Hij geeft mooi aan dat rouwen niet loslaten is, maar anders leren vasthouden. Dat de liefde voor bijvoorbeeld je moeder of je partner blijft en niet zal verdwijnen wanneer deze je ontvallen is. Ik hou ook nog steeds van mijn ouders en van mijn Omoe en dat zal ik ook altijd blijven doen, ook al zijn ze er niet meer. En soms mis ik ze nog steeds, mijn Omoe al meer dan 40 jaar, mijn moeder al ruim 10 jaar.

Rouw en verlies is het aanvaarden van het gemis dat altijd bij je zal blijven en waarvoor je een manier vindt om dit gemis te kunnen dragen. 

Voor de omgeving kan het ongemakkelijk zijn om te gaan met iemand die rouwt. In de omgeving kunnen er soms oordelen en verwachtingen leven, die pijnlijk kunnen zijn of de rouwende het gevoel kunnen geven dat zijn/haar verdriet niet serieus genomen wordt. Zo’n oordeel kan zijn dat het gemis en verdriet van een ziek of ouder iemand minder heftig zou moeten zijn, dan het verliezen van een kind bijvoorbeeld. Of dat je misschien zelfs blij zou mogen zijn omdat jou geliefde nu niet meer hoeft te lijden. Blij zijn? Dat voel je als rouwende niet, want je mist diegene en je hebt verdriet omdat hij/zij er niet meer is. Op zulke momenten van verdriet zou het daar allemaal niet over moeten gaan. Het verdriet is normaal en mag er zijn. In de verwerking en in het omgaan en dragen van het verlies is het goed daar je gevoelens over te hebben. Het gaat tegen de natuur in als je dat niet zou doen, je blijft immers houden van diegene die je moet missen en dus blijft ook het gemis. 

Rouw is persoonlijk en normaal, oordeel niet en blijf gewoon jezelf.

Heb begrip voor rouw en verlies, weet dat het iets is wat altijd bij iemand blijft en heel persoonlijk is. Oordeel niet. Val niet in valkuilen over hoe erg en hoe lang iemand mag rouwen of iemand mag missen. Je hoeft ook geen rol van hulpverlener aan te nemen als iemand verdriet heeft. Een schouderklopje, een meelevende blik is vaak al helemaal voldoende. Of gewoon de vraag of je wat kunt doen, of ook zeggen dat je niet weet wat te zeggen. Het is normaal en er mag dus ook gewoon normaal mee om gegaan worden. Blijf gewoon wat je al was, de broer, de vriendin, de kennis, het sportmaatje, dat helpt het beste. Een rouwende zal niet verwachten dat je het verdriet kunt wegnemen.  

Wie wil kan hieronder de toespraak bekijken van Manu Keirse.

Verder kun je nog meer lezen bij ‘Als kanker je lief is’ :  rouw en verlies 

Fijne feestdagen!

Kitty